Dit slotdeel stond onder hoogspanning vanwege de veelbelovende potentie van de voorgaande delen, maar wist de hooggespannen verwachtingen niet waar te maken. Het volume van meer dan 800 pagina’s staat in geen verhouding tot de geleverde inhoud.
De opbouw naar de finale confrontatie was gebrekkig; de uiteindelijke slag werd gecomprimeerd in de laatste 100 pagina’s, waarvan een aanzienlijk deel werd opgevuld met onbeduidende uitweidingen (‘gekwetter’). De antagonisten waren oninteressant en hun eliminatie was zwak uitgewerkt en ondermaats. De afronding van het boek was puur een kwestie van volharding en het vermijden van de Did Not Finish (DNF) status.
De uitstekende wereldopbouw is een opmerkelijke prestatie van de auteur, maar dit wordt tenietgedaan door de monotone schrijfstijl. Het verhaal bestaat voornamelijk uit een interne gedachtestroom, terwijl betekenisvolle dialogen ontbreken. Deze interne monologen dienden bovendien zelden een functioneel of verrijkend doel voor het plot. Alleen de scènes waarin de Speerwerpers een rol speelden, boden nog enige compensatie.
