Interessante topic. In plaats dat de Aarde opwarmt, wordt die steeds kouder in dit verhaal. Waarom dit is, is een raadsel. Op sommige momenten was de tempo van het verhaal zo traag dat het moeite kostte om er door heen te lezen. De personages waren erg vlak.
James is een wetenschapper, die iets zo afschuwelijks heeft gedaan dat hij daar voor is veroordeelt tot levenslange gevangenisstraf. Als dan blijkt dat er een artefact werd gevonden in de buurt van Mars hebben de NASA en de regering hem echter nodig. Hij word, per helicopter, van de gevangenis naar het Kennedy Space Center gebracht.
Emma is de commandant van een missie in het ISS. Als het ruimtestation wordt getroffen door meteorieten en ruimtepuin, is zij de enige die er het levend van afbrengt omdat zij op dit moment buiten het station was. Zij heeft voldoende zuurstof om het langere tijd uit te houden in haar ruimtepak. Vanuit de Aarde wordt een module gestuurd waarin zij kan ontsnappen naar de Aarde. Als deze module geraakt wordt door ruimtepuin, raakt er van alles defect.
Wat dit boek in de steek liet – het schrijven over de romantische relatie tussen de hoofdrolspelers. Al vanaf de eerste ontmoeting was het al duidelijk dat de hoofdrolspelers een relatie krijgen. Het kostte de auteur echter een lange, lange tijd om dit te bereiken.
Het is onrealistisch dat een persoon als James, binnen een dag plots een volwaardig astronaut zou zijn die later zelfs het commando over een vloot van ruimteschepen krijgt.
Een ander punt van kritiek is het feit dat de overlevende mensen het schijnbaar voor elkaar krijgen om in een korte tijd 9(!) ruimteschepen te bouwen.
Dat Oscar een android was, was mij al vanaf het moment dat hij zijn intrede deed in het verhaal duidelijk. Dat Emma dat niet zag lijkt me vreemd voor iemand met haar opleiding.
In het einde was het een vermakelijk boek, dat het op sommige punten liet afweten.