Een aangrijpend verhaal gebaseerd op waargebeurde feiten.
Lale is een Joodse man, die zich ‘vrijwillig’ meldde voor dienst in Duitsland, om zo zijn ouders, broer en zus te redden 1. Na een lange reis belandde hij in Auschwitz waar hij de tatoeëerder werd. Hij kerfde de nummers in de armen van de gevangenen. We lezen over zijn liefde voor een onbekend vrouw, die hij ontmoet terwijl hij haar tatoeëert.
Er wordt weinig aandacht gegeven aan de afschuwelijke dingen die er in Auschwitz gebeurde, en dat maakt dit verhaal toch wel apart. In mijn ogen heeft het boek daardoor wel wat verloren. Toegegeven, Lale geeft om andere gevangen, de kinderen van de Roma die in ‘zijn’ blok zijn opgesloten
Geen moment kon ik me echt met de hoofdpersoon identificeren, en had vooral het gevoel alsof ik vanaf de zijlijn mee keek. Ook leken de personages weinig diepte te hebben. Misschien komt dat door de vertaling, maar op momenten begon Lale me zelf een beetje te ergeren. Ook door de ‘romantisering’ in dit boek ben ik bang dat de focus niet echt meer op de Holocaust lag.
Heather Morris, een Australische scenarioschrijver, die al jaren bevriend was met Lale, deed na zijn verhaal onderzoek in onder andere Duitsland en Polen en kwam tot de ontdekking dat hij veel meer mensen had gered dan alleen Gita.
Lale is in 2006 overleden, maar heeft daarvoor 3 jaar besteed aan het vertellen van zijn verhaal. Hij heeft lang geaarzeld met het vertellen van zijn verhaal, omdat hij bang was om als collaborateur van de Nazi’s gezien te worden (zijn werk viel onder de ‘politieke dienst’ van de SS), en door de privileges die zijn werk hem bracht. Privileges die hij gebruikt om ook anderen te kunnen helpen
Net als de vele andere verhalen over de holocaust, is het voor mij bijna onmogelijk om me voor te stellen wat voor gruwelen zich destijds hebben afgespeeld.
- Later bleken zij kort na zijn vertrek afgevoerd te zijn en gestorven(↩)
