De tweede prequel in de ‘Mazerunner’-serie. En wat voor een. Persoonlijk vond ik hem beter dan ‘De Moordopdracht‘ omdat je hier toch meer betrokken voelt bij het hele labyrint gebeuren, en je de kinderen ook ziet opgroeien. Het is haast niet voor te stellen wat er in al die jaren met Thomas, Teresa en andere kinderen is uitgevoerd.
Het was leuk om te lezen hoe Thomas de grote broer ging uithangen voor ‘Chuck’, de jongste persoon die in het Labyrint ingevoegd zou worden. Het verhaal ging soms wel heel snel. In de ene hoofdstuk is net wat gebeurd, en dan in de volgende zijn er een paar maanden of een jaar verstrekken. Al op hele jongen leeftijd gedroegen en spraken de kinderen al op een heel volwassen manier, die niet bij hun leeftijd past.
Het boek had bijna geen actie, maar is vooral geschreven om ons achtergrond informatie te geven, en persoonlijk denk ik dat de auteur daar goed in geslaagd is. Dashner heeft leuke personages gecreëerd voor deze serie, toch is er niet echt eentje waar ik me mee kon identificeren of een klik mee had.
Helaas weten we nog steeds niet hoe het labyrint en de Laar konden bijdragen aan de ontwikkelen van een medicijn. Hier hadden we best wat meer informatie over kunnen krijgen.
Aan ht einde blijkt Teresa toch niet zo’n goede vriend van Thomas te zijn als hij hoopte
