Ongeveer een jaar nadat ze in Showstopper het circus hebben vernietigd zijn Ben, Hoshiko, Jack en Greta nog steeds op de vlucht. Het is ze nog steeds niet gelukt om uit Londen te ontsnappen. Het gebouw waar ze tijdelijk onderdak hebben gevonden wordt bestormd door de politie en het lukt ze niet om weg te komen. Ben besluit zich over te geven, op voorwaarde dat de anderen een vrije aftocht krijgen. Hij dreigt zelfmoord te plegen als de politie en zijn moeder, de minister van Droesemzaken, hiermee niet akkoord gaan. Uiteindelijk krijgt Ben zijn zin.
Tegen zijn verwachting in wordt Ben echter niet naar het politiebureau gebracht, en ook niet naar zijn moeder, maar naar het Circus, dat opnieuw en groter dan eerder wordt opgebouwd.
Hoshiko, Jack, Greta en anderen proberen hun best te doen om Ben te redden, en sluiten hiervoor een overeenkomst met de ‘Brotherhood’, een groep die eerder juist getracht heeft om Ben te ontvoeren.
In eerste instantie was het de bedoeling van de spreekstalmeester om Ben op de achtergrond bezig te houden zodat hij de gruwelijke details van de acts kan ondervinden, maar als Ben’s moeder toestemming geeft om hem volledig te gebruiken heeft de spreekstalmeester zijn plannen klaar.
Hoewel het boek het steeds heeft over dat ‘het circus veel erger wordt dan het was’ maar het voelde niet zo. In boek 1 lazen we nog dat de Droesems in het circus soms mensenvlees te eten kregen, dat lichaamsdelen werden verkocht op veilingen. Het hele circus gebeuren voelde nu nogal tam. Er zouden eigenlijk meer Droesems moeten sterven (klink ik erg als een Zuivere nu?) om het ook echt meer kwaadaardiger te maken dan in het eerste boek.
Dit boek is een waarschuwing voor wat er kan gebeuren als we niet stoppen met zien van anderen als minderwaardig. Een aangrijpend verhaal, met personages die echt overkomen. De auteur laat goed zien dat de twee groepen niet perse bestaan uit zwart/wit, maar dat er ook overeenkomsten zijn.
Door de korte hoofdstukken en het niet al te ingewikkelde taalgebruik vlieg je haast door het boek naar het einde. Ik hoop, misschien tegen beter weten in, dat de epiloog naar een volgend boek verwijst.
Mooi einde van dit tweeluik, waarvan ik stiekem hoop dat het ooit een trilogie wordt).
