En zo zijn we, gelukkig, aan het einde gekomen van deze serie. Al vanaf boek 1 stond de serie me niet echt aan, terwijl ik veel lovende kritieken lees, en dat Armentrout zelfs de #1 best verkopende auteur is van Amerika en Internationaal is. Normaal gesproken voel ik altijd eventjes een dip als ik weer een serie uitgelezen heb, maar dat is met deze serie niet zo. Sterker nog, ik ben blij dat ik er nu vanaf ben. Waarom ik deze serie dan toch helemaal uitgelezen heb.. Ik wou graag weten hoe het allemaal afliep met de Luxen, de Arum’s en wou de auteur de kans geven om te verbeteren.
Door de voorgaande delen had ik al geen hoge verwachtingen van dit boek, en dat bleek ook weer volkomen terecht te zijn. De personages waren kleurloos, zonder diepgang. Al heel snel was het duidelijk waar het verhaal naar toe ging.
De wereldopbouw was goed (ja geen wonder, het is onze eigen wereld). De Luxen, Arum’s, Origin’s en Hybriden en zelfs de Daedelus opzet was goed, en als de hoofdpersonages nou niet zo flauw, voorspelbaar, en te algemeen waren had de serie heel wat beter kunnen zijn.
Katy was typisch een Mary Sue (‘Mary Sue’ is een negatief jargonterm voor een personage dat te sterk geïdealiseerd wordt door het verhaal. De term wordt onder andere gebuikt voor: personages die onrealistisch ‘perfect’ zijn in persoonlijkheid, uiterlijk of talenten), en niet mijn favoriete personage in dit boek (hint: die waren er helemaal niet), en al vanaf het begin of in ieder geval boek 2 ergerde ik me aan haar. Ook Daemon verloor zijn aantrekkelijkheid (klinkt een beetje verkeerd, maar ik neem aan dat er begrepen wordt wat ik bedoel).
Het boek zou het epische einde van een lange en dramatische reeks gebeurtenissen, maar dat is wat mij betreft duidelijk niet zo. De slechteriken bleken uiteindelijk toch niet zo slecht te zijn, en uiteindelijk bleken de ‘good guys’ de slechteriken te zijn.
Waar ik vooral hoopte op een verhaal over de Luxen, de Arum’s en de oorlog op Aarde was het hele boek vooral gericht op het liefdesverhaal van Katy and Daemon. Het boek had veel ongepaste seks-scenes op de meest vreemde tijden. Ik vond de constante hitsigheid teveel van het goede.
Het einde van de oorlog was te gemakkelijk. Okay, je dropt een EMP op de stad die je wilt vernietigen, wetend dat je daarmee niet alleen de aliens treft, maar ook de mensen die hartproblemen hebben of die afhankelijk zijn van apparaten treft. Dan laat je daarna een groep tieners overleggen met de vijand van je vijand en die lossen dan alles voor je op. En als je dan denkt dat het over is, komt er een plot-twist.
