We schrijven 2236. Op de planeet Aarde en haar honderd koloniën is het allesbehalve aangenaam toeven. Overal bepalen ruimtegebrek, anarchisme en de daaruit voortvloeiende sociale wantoestanden een sfeer die uitsluitend machteloosheid genereert. Maar er is nog hoop, een sprankje, een waakvlam. Ongeveer twee lichtjaar verderop, verstopt in een hoekje van het heelal, straalt een ster met een eigen planetair stelsel: Nemesis, de laatste toevlucht - of zit het toch anders? - voor het menselijk ras.…
SF uit de oude school. Misschien niet een van de betere werken van Asimov, maar toch goed te lezen.
In de 23e eeuw leven mensen verspreid over het universum in ruimte-stations, en beginnen langzaam uit het zonnestelsel te trekken, in de richting van een rode dwerg ster, Nemesis op ongeveer 2 lichtjaar afstand van de Aarde. Niemand op Aarde wist van het bestaan van deze dwerg ster af, omdat deze door een gigantische stofwolk aan het oog werd onttrokken.
De 15 jarige Marlene Fisher was nog maar een baby toen zij en haar moeder, een astronaut, hun thuiswereld, achter zich lieten,
Later meer.
