Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Quonam, inquit, modo?
Duo Reges: constructio interrete. Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Est, ut dicis, inquam. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur?
Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. At certe gravius. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere.
Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur. Odium autem et invidiam facile vitabis. Quas enim kakaw Graeci appellant, vitia malo quam malitias nominare. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros.
Audeo dicere, inquit. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Paria sunt igitur.
Een wat beter deel dan de vorige twee delen.
De personages krijgen steeds meer diepgang en een verleden. Het boek had meer vaart en voldoende spanning. Lijkt er op dat de schrijver nu zijn draai gevonden heeft.
Vond het fijn om te lezen dat Alaron nu ook eindelijk iets gaat betekenen in de boeken, vond hem tot dusver maar weinig toevoegen aan het verhaal. Nu niet meer.
Er wordt nog steeds gezocht naar de Scytale van Corineus, een artefact dat aanwijzingen geeft hoe magiërs kunnen worden ‘verheven’.
Ramon is één van de magiërs in de 3e Kruistocht, en drijft daar een handeltje met louche figuren.
Cym(bellea) heeft de Scytala gestolen en is er nu mee op de vlucht. Alaron probeert haar te vinden, maar komt zelf ook in een gevaarlijke situatie terecht als hij met een vreemds soort bouwselsdoor magiërs gemaakt hybride levensvormen te maken krijgt. Het lukt hem uiteindelijk om hun vertrouwen te winnen.
Het verhaal bestaat heeft verschillende verhaallijnen; het verhaal van Alaron, die van Ramon, die van Ramita Ankesharan (zus van Alaron), die van Lena en Karzim en die van Cera. Persoonlijk vindt ik het wel eens lastig als er weer eens van verhaallijn wordt gewisseld.
