Stephen King heeft met ‘Billy Summers’ een frisse draai gegeven aan het ‘laatste klus’-genre.
Billy Summers, een huurmoordenaar met een geweten, besluit nog één laatste opdracht aan te nemen voordat hij het criminele leven achter zich laat. Deze laatste klus is echter complexer dan al zijn voorgaande opdrachten. Hij moet maandenlang werken aan een waterdicht alibi en zelfs een boek schrijven als dekmantel.
Ondanks zijn duistere beroep groeit er een zekere sympathie voor Billy. Hij straft degenen die het verdienen, zij het op een moreel dubieuze manier. Zijn toenemende vriendschap met zijn buren zorgt voor een innerlijk conflict, aangezien hij hen bedriegt. Als afleiding begint hij daadwerkelijk aan het schrijven van zijn autobiografie, een rauw en eerlijk verslag van zijn leven. We zien zijn jeugd door zijn kinderlijke ogen, de traumatische gebeurtenissen die zijn leven vormden, zijn tijd in het weeshuis en zijn ervaringen in het leger.
Billy beschouwt zichzelf als een slecht mens, maar hij heeft een scherp oog voor het kwaad. Persoonlijk zie ik hem als een complex personage, iemand die slechte daden heeft verricht, maar met een kern van goedheid.
Wanneer Billy zich schuilhoudt in een achterbuurt, redt hij het jonge meisje Alice uit een benarde situatie. Deze impulsieve daad brengt hem in groot gevaar.
Het boek wordt op GoodReads gecategoriseerd als horror, maar die classificatie is voor mij onbegrijpelijk. Er zijn geen bovennatuurlijke wezens of angstaanjagende entiteiten, alleen de rauwe realiteit van menselijke slechtheid.
‘Billy Summers’ is wederom een meeslepend verhaal van Stephen King, al had het naar mijn mening wat korter gekund. Het boek voelt soms aan als een trilogie, met de moordopdracht, Billy’s jeugd en zijn avontuur met Alice als afzonderlijke verhalen. Het begin is wat traag, maar de korte hoofdstukken en paragrafen zorgen voor een prettige leeservaring. Het einde is verrassend en onverwacht.
