Veronica Roth heeft een prachtige serie boeken geschreven, denk maar aan de Insurgent serie, dus ben ik met veel plezier begonnen in deze nieuwe, op volwassenen gerichte, serie. Het viel me tegen.

Het verhaal was op zich goed bedacht, een schaduw wereld die dezelfde problemen met een Duistere bleek te hebben als de Aarde zelf. Op Aarde was het eerder gelukt om deze kwaad te vernietigen, maar op de schaduw wereld tierde het kwaad nog voort.

Ik vond het boek echter een behoorlijk trage snelheid hebben, en over het algemeen saai.  Tegen het einde van het boek werd het wat beter, toen Roth de draadjes bij elkaar liet komen. Persoonlijk vond ik het nogal een klus om door te komen. Dat ik toch door gezet heb is mede omdat ik de afgelopen tijd al meerdere boeken ans #DNF aan de kant had gegooid.

Dit boek voelde een  beetje als het vervolg van bijna elk YA-boek, waarin de held de wereld red van een superschurk of het kwaad. Het speelde zich zo’n 10 jaar af NA dat de helden de wereld hadden gered, en leden aan PTST, depressies en andere kwalen.  Het eerste gedeelte van het boek was redelijk, maar door het gebrek aan echte actie werd het saai. Ook het tweede deel beloofde wat maar ook dat duurde niet lang. Veel tijd werd er besteed aan trainingen of het wat rondwandelen in de stad.

Wat naar mijn idee meespeelde was dat het boek in de 3e persoon is geschreven, terwijl een complexe personage als Sloane met haar trauma’s het verdiende dat het boek vanuit haar standpunt werd geschreven.

Op geen enkel moment had ik het gevoel om een te zijn met een van de personages.