Ik geef niet gauw 5 sterren maar dit boek is het zeker waard, dit in tegenstelling tot Artemis, van dezelfde schrijver. Het boek ademt techniek, wetenschap  en ook emotie uit. Het plot is geloofwaardig geschreven en ook plausibel, Het lijkt er op dat dit zo kan gebeuren. De science in deze fiction is behapbaar. Het boek was vanaf pagina 1 een echte ‘pageturner’, en is dat tot het eind toe gebleven.

Ryland Grace, onderwijzer op een middelbare school, ontwaakt in een witte, steriele ruimte. Hij weet niet wie hij is en waar hij is. Hij is beplakt met allerlei slangen die in diverse lichaamsopeningen verdwijnen. Een robot-stem vraagt hem om zijn naam, maar die is hij vergeten. hij weet niet waarom hij hier is, of wat hij moet doen. De robot kan hem geen informatie geven. Zo gaat er enige tijd voorbij. Hij ontdekt dat twee van zijn medepatiënten overleden zijn. Langzaam aan komen er steeds meer herinneringen bij hem terug.  Hij weet niet dat hij de enige hoop is die de Aarde heeft.

Zoals hierboven al geschreven vond ik Artemis zo slecht geschreven dat ik flink twijfelde voordat ik aan dit boek begon, maar dat was onterecht.  Hoewel het een compleet ander boek is, heeft het toch dezelfde goede dingen die ‘The Martian’ zo goed maakte. De problemen zijn levensgroot, en de kans om hier uit te komen zijn belachelijk klein.  Door flashbacks krijgt Ryland steeds meer van zijn herinneringen terug.  Mijn enige punt van kritiek is dat deze flashbacks gewoon in de hoofdstukken verwerkt zijn, en dat het soms moeilijk is om te zien of we in de ‘huidige’ tijd zitten of een flashback zien.

En daar laat ik het verder bij. Ik zou zeggen: AANRADER!! en laten we Artemis maar gauw vergeten.