Einde van weer een trilogie uit de wereld van de Schaduwjagers. Ook in dit boek heb ik stukken overgeslagen. Ik hoef geen pagina na pagina te horen dat de ene personage van de ander houdt.

Ik twijfel een beetje tussen de 3 en de 4 sterren voor dit boek. Het boek voelde een beetje aan als een bij elkaar geraapt stuk. Zeker het einde (of het bijna einde), ik denk zo rond hoofdstuk 32/33, waarin Julian en Emma veranderen in reusachtige engelen en zo de strijd beslissen.

Ik voelde medelijden met Kit en Ty. Het is Ty gelukt om zijn tweelingzusje Livia deels terug te halen uit de dood, maar het zou nooit helemaal het zelfde meer zijn. Ik had tussen Kit en Ty wel wat zien gebeuren, en hoop hier in eventuele andere delen nog wat meer van te lezen.

Het was dapper van Clare om homoseksuele personages op te nemen, en zelfs een mogelijke driehoeksverhouding.

De Blackthorn-familie was weer helemaal compleet, op Olivia na. Octavius was dan wel aanwezig in het verhaal, maar kreeg weinig ruimte om mee te doen. Hij was per slot van rekening nog maar 7.

De slechteriken vielen tegen. Zara was niets meer dan een onaangenaam kind die niet nadacht over de gevolgen van haar acties. Horace, haar vader, was gewoon een saai persoon.

Teveel personages, teveel onnodige plots, en teveel suikerzoete romantiek, zeker tegen het einde.