Een verhaal over een, althans voor mij, onbekende periode van net na de Tweede Wereldoorlog, waarin kinderen die het nodig hadden voor 3 maanden naar Denemarken werden gezonden om daar bij te komen.

De personages Luuk en Ida zijn zeer herkenbaar, en passen goed bij de huidige generatie kinderen. Hoewel ze pas 13 en 12 jaar zijn hebben ze al veel meegemaakt.

Mooi thema, en goede schrijfstijl. Ik had in het begin geen hoge verwachtingen van het boek, maar viel dat toch eventjes tegen. Het zet je toch wel tot denken. Kinderen van die leeftijd die voor 3 maanden naar een vreemd land gaan, waar ze niemand kennen, de taal niet spreken en ook niet weten wat er van ze verwacht wordt.

De reis is al een heel avontuur op zich. Met autobussen naar het noorden, waar ze overnachten in een leegstaande sigarettenfabriek. De volgende dag worden ze opgehaald door de Denen. Niet met bussen, maar met stinkende viswagens. Eenmaal in Duitsland blijkt een van de kinderen, Ida  nogal fel reageert op de anti-Duitse gevoelens van de anderen. Waarom wordt pas veel later bekend.

Als ze eenmaal in Denemarken zijn aangekomen wordt de colonne voertuigen langzaam kleiner, als een voor een de andere wagens langzaam naar andere delen van het land gaan. Eenmaal aangekomen in de plaats waar de kinderen uit bus 7 zullen verblijven, worden de kinderen verdeeld over de bewoners. Luuk en Ida komen echter samen terecht op de boerderij van Far en Mor {{Deens voor vader en moeder}}. Gedurende hun 3 maanden in Denemarken blijven zij samen. Langzamerhand ontdekt Luuk wat er met Ida aan de hand is. Hun leven veranderd door het dagelijkse boerenleven, een knappe boerendochter en een koetspaard.

Goede schrijfstijl en mooi vormgegeven boek, en zeer goed te lezen voor de doelgroep. Snel word duidelijk dat zowel Luuk als Ida allebei al hun eigen verhaal hebben, en ook niet geheel zonder kleerscheuren uit de oorlog zijn gekomen.