Dit is het deel waarin het moeilijker gaat worden voor de tweeling. Hun relatie/vriendschap wordt tot het uiterste getest. Ook dit deel gaat weer op dezelfde voet verder, monsters bevechten en vluchten, zeuren en dan weer monsters bevechten en vluchten. De slechteriken liegen, de naïeve jongen gelooft ze, veroorzaakt een puinhoop, waardoor er weer monsters zijn om tegen te vechten en te vluchten. … Okay, misschien een beetje overdreven, maar hier komt het wel op neer.

Het begin van het boek is erg traag en behoorlijk saai, maar naarmate je dichter bij het einde komt, wordt het boek interessanter en sneller.

Josh en Sophie lijken nu meer op bijpersonen, Nicholas Flamel heeft nauwelijks regels in de roman (hij is stervende, maar hij is de naamgever van de serie), en de enige consistente personages in de serie vormen Dr. John Dee en Machiavelli, en hoewel zij tot de ‘slechteriken’ behoren, ben ik toch een redelijke fan van ze.

Tegen het einde van het boek komen er nieuwe problemen bij, zeker als Josh zich lijkt aan te sluiten bij de Duistere Ouderen.

Op naar boek 5.