Ik heb in mijn jeugd de serie Colditz op televisie gevolgd, en was onder de indruk van het verhaal er achter. Hauptman Reinhold Eggers was een van de Duitse officieren die belast waren met de veiligheid van het kasteel. Zij moesten er voor zorgen dat de gevangenen niet konden ontsnappen. Van 1940 tot 1945, toen het kasteel door de Amerikanen werd overgenomen zwaaide hij de scepter hier.
Eggers was iemand die geloofde in de samenwerking tussen verschillende naties. In de periode 1918-1933 was hij onderwijzer en probeerde in die jaren contacten te leggen met diverse scholen in Groot Brittannië en Frankrijk. Nadat dit bij de Nazi’s bekend werd, moest hij stoppen met deze activiteiten.
Nadat hij in 1939 weer in dienst werd opgeroepen werd hij om zijn talenkennis tolk toegevoegd aan het krijgsgevangenenkamp Hohnstein.
In het eerste deel beschrijft Eggers vooral het feit dat zijn tijd in Hohnstein hem nooit had kunnen voorbereiden op zijn latere functie in Colditz. Het tweede deel bevat een chronologische relaas van ontsnappingspogingen, gezien van de Duitse kant. Sommigen zouden zeggen dat in dit boek, dat door Eggers zelf is geschreven, hij vriendschap met de gevangenen veinst. Het boek is bewerkt en van een voorwoord voorzien door een van de voormalige gevangenen. In het voorwoord staat ‘This man was our opponent, but nevertheless he earned our respect by his correct attitude, self-control and total lack of rancour despite all the harassment we gave him’. Een groep voormalige gevangenen heeft voor hem gesproken tijdens zijn rechtszaak en daaropvolgende gevangenisstraf in de Sovjet-Unie.
Dat de voormalige gevangenen geen haat tegen hem koesterde blijkt wel uit het feit dateen van hen Eggers uitnodigde voor zijn huwelijk.
