Dit boek heeft de Hugo Award voor 2017 gewonnen. De jury vond dit het beste roman van dat jaar. Tja… Ik heb daar mijn twijfels over. Of hebben ze een ander boek gelezen misschien?

Dit boek heeft last van het beruchte tweede boek syndroom. Het eerste boek had nog veel elementen die nieuw waren, en dat schept verwachtingen. Helaas heeft, in mijn ogen de auteur dit niet kunnen waarmaken.

Nog steeds wordt het verhaal verteld vanuit verschillende oogpunten (2 belangrijke en een minder belangrijke). Een van de oogpunten wordt verteld in de tweede persoon. De overige twee in de derde persoon.
Vooral de verhaallijn rondom Essun was waar ik het meeste problemen mee had. Haar verhaal wordt op je gedumpt. Het meeste van wat over haar wordt geschreven ben je al snel weer vergeten. Soms moest ik eventjes terug bladeren om te kijken wat ze nu precies gedaan had (of had nagelaten). Haar personage is niet verder uit ontwikkeld, en eigenlijk was ze gewoon saai. Wat mij betreft had dit niet in de tweede persoons vorm geschreven hoeven worden.

Ondanks alles zal ik ook het volgende deel lezen, want het is duidelijk dat dit boek een opzet was naar het derde, en laatste deel.